به گزارش برخوارنیوز به نقل از خبرگزاری میزبان؛ اوایل سال گذشته بود که انتشار خبر اختلال در سامانه موشکی «گنبد آهنین» اسرائیل و شلیک اشتباه 2 فروند موشک به شهرک صهیونیست نشین «ایلات» بار دیگر ناکارآمدی این سامانه موشکی را در برابر تهدیدات بالقوه و بالفعل علیه اشغالگران نمایان کرد.
به استناد هاآرتص، مدرنسازی اولیه سامانه دفاعی اسرائیل را شرکت دفاعی اسرائیلی «رافائل» به تنهایی برعهده گرفت و پس از آن این سامانه تحت پوشش گسترده ایالات متحده قرار گرفت. در سال ۲۰۱۴ آمریکا ۲۳۵ میلیون دلار برای پژوهشهای مرتبط با پروژه گنبد آهنین در زمینه مدرن سازی و تولید ارائه داد. بنا بر اعلام کمیته پژوهشی کنگره آمریکا، این سامانه برای امنیت و سلامت خانوادههای اسرائیلی، بسیار مهم است.
بعد از تجربه جنگ لبنان و شکست ارتش اسراییل در مقابل حزب الله در تابستان 2006 میلادی (جنگ 33روزه)، رژیم صهیونیستی به طور جدی به فکر تقویت سیستم دفاع موشکی خود افتاد.
سیستم دفاع ضدموشکی «گنبد آهنین» یک سامانه دفاع زمین به هوای توسعهداده شده توسط صنایع دفاعی «رافائل» اسراییل برای مقابله با انواع موشکها و تهدیدات هوایی علیه سرزمین های اشغالی است و بنا بر ادعای فرماندهان ارتش صهیونیستی توانایی تشخیص آن را دارد که کدام موشک به سمت مناطق مسکونی و کدام به سمت مناطق بیخطر میرود و از قابلیت درگیری با چندین هدف و شبکه محور بودن چندین سیستم فعال در منطقه که با هم همیشه در حال تبادل اطلاعات می باشند نیز برخوردار است.
در جریان جنگ 9 روزه رژیم صهیونیستی علیه مقاومت اسلامی در فلسطین نیز، نیروهای مقاومت برای اولین بار دست به موشک باران انبوه سرزمینهای اشغالی زد به نحوی که تعداد زیادی از راکتهای برد کوتاه «فجر»، از غزه به سمت پایتخت این رژیم یعنی تلآویو و برخی شهرهای صهیونیستی شلیک شد و به برخی مراکز در این شهرها نیز اصابت کرد.
این در حالی بود که ارتش صهیونیستی بخش عمدهای از سامانه موشکی «گنبد آهنین» را دقیقاً به منظور مقابله با موشکهای گروههای فلسطینی، در نزدیکی باریکه غزه مستقر کرده تا بتواند جلوی موشکهای مقاومت را بگیرد اما در این جنگ و در صحنه عمل آشکار شد که این سامانه حداقل در برابر حجم انبوه موشک باران موفق نخواهد بود.
بنابراین وقتی گنبد آهنین نمیتواند در برابر راکتهای معمولی مقاومت فلسطین، از امنیت سرزمینهای اشغالی محافظت کند، به طریق اولی در برابر موشکهای پیشرفته و «نقطهزن» حزب الله لبنان و نیز موشکهای دوربُرد ایرانی نظیر «سجیل» و «شهاب» و «قدر» و «عاشورا»، قادر به هیچ عکسالعملی نخواهد بود.
مهرماه سال 91 بود که خبری مهم در رسانههای بینالمللی منتشر شد. این خبر حاکی از آن بود که یک فروند پهپاد ناشناس در مسیر رسیدن به نیروگاه اتمی دیمونا و در عمق سرزمینهای اشغالی شناسایی و مورد هدف قرار گرفته است.
این هواپیمای بدون سرنشین توانسته بود با عبور از دید رادارهای فوق پیشرفته، وارد فضای سرزمینهای اشغالی شده و با طی مسیری در حدود 300 کیلومتر و عبور از روی مهمترین مراکز نفتی و نظامی اسراییل، طی 3 ساعت، خود را به نزدیکی اصلیترین مرکز تاسیسات هستهای این رژیم یعنی نیروگاه دیمونا در عمق صحرای نقب برساند؛ این موضوع حتی پس از کشف و انهدام نیز تا چند روز، به معمای لاینحل سردمداران این رژیم تبدیل شده بود.
اگر چه در همان ابتدای کار، گمانه زنیهای متعددی در خصوص این پهپاد صورت گرفت اما اندکی بعد با سخنرانی سید حسن نصرالله دبیرکل حزبالله لبنان معلوم گردید که این ماجرا، جدیدترین سناریوی حزبالله برای غافلگیری ارتش صهیونیستی است؛ ماجرایی که برای چندمین بار، حیثیت این رژیم را بر سر آنچه که سالها به آن افتخار میکرد لکهدار میکرد: ورود یک شیء پرنده به فضای سرزمینی که به گفته منابع نظامی غربی، پیشرفتهترین سامانههای راداری و دفاع موشکی با نام «گنبد آهنین» از آن دفاع می کنند.
اگر حزبالله لبنان در مقاطع مختلفی همچون جنگ 33 روزه، جنگهای منتهی به آزادسازی جنوب لبنان در سال 2000 و یا در انجام عملیاتهای شناسایی و شنود اطلاعاتی، توانسته بود ضربات بیآبروکنندهای به ارتش اسراییل بزند (مانند ضربات پی در پی حزب الله در جنگ 33 روزه به تانک فوق پیشرفته مرکاوا به عنوان ناموس ارتش صهیونیست و یا عملیات شنود اطلاعات جنگندههای ارتش اسراییل) اما این بار با بکارگیری سامانه هوایی و نفوذ به آسمان «محافظت شدهترین نقطه دنیا»، فصل جدیدی از نبرد میان حزبالله و اسراییل را رقم میزد.
هر چند حرف و حدیث و تبلیغ درباره سامانه اغراق شده «گنبد آهنین» بیش از این حرفهاست، اما در صحنه واقعی عمل و نیز اشتباه اخیر این سامانه در اصابت موشک به شهرکهای صهیونیستی، گویای این نکته است که سردمداران رژیم اشغالگر قدس باید در نامگذاری این سامانه تجدید نظر کنند و شاید «گنبد پوشالی» عنوان بهتر و دقیقتری برای آن باشد./
یک دیدگاه