به گزارش برخوارنیوز، نزدیک به یک سال را با همه خوبی‌ها و بدی‌هایش سپری کردیم تا دوباره به ماه ضیافت آسمانی رسیدیم. ماهی که میزبانش می‌گوید مشتاقم برای آمرزش بندگانم.
شاید حکمتی بوده است که رمضان را پس از رجب و شعبان قرار داده‌اند. شاید می خواستند تا در این دو ماه خودسازی کرده و لایق قرب الهی باشیم. میهمان بودن در حرم امان الهی لیاقت هر کسی نیست. باید گوش جان داشت تا نغمه بلبلان این بهار پنهان، لابلای گرمای طاقت‌فرسا را شنید. باید هوای معرفت را نفس کشید تا بوی شیرین خدا را در این بوستان بندگی شنید. باید با چشم دل شکفتن گلواژه‌های قرآن را در این بهار به نظاره نشست. چه شیرین ضیافتی که در آن فقیر و غنی، ضعیف و قوی، پیر و جوان، پاک و ناپاک در چشم عدالت میزبان به یک حداند.
چه زیباست پیچیدن صدای نیایش در تاریکی‌های سحر، چه باشکوه است شتاب روزه‌دار زیر آفتاب سوزان به سمت عبودیت خدا.
روزه تمرینی برای جهاد اکبر است. پیکاری با خود، با نفسی که گاه بیش از شیطان رانده شده ما را به سمت سرکشی رهنمون می‌شود. چه پر معناست آن هنگامی که لب‌های خشکمان را بر هم می‌نهیم و پشت به هوا و هوس این دنیا می‌کنیم.
مسلما خداوند فریضه روزه را تنها برای تشنگی و گرسنگی کشیدن قرار نداده است. روزه تنها گرسنگی دادن به شکم نیست. روزه گرسنگی دادن به آن نفسی است که از گناه و سرپیچی درگاه خداوند سیری ندارد.
اگر روزه باشیم و دروغ بگوییم، غیبت کنیم و تنها به فکر خودمان باشیم، نه تنها این فریضه را سبک شمرده‌ایم که خدا را مسخره کرده‌ایم. اینجاست که مولا علی (ع) می‌گوید چه بسیار گرسنگان و تشنگان و چه کم روزه‌داران./ انتهای پیام
یک دیدگاه