به گزارش برخوارنیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران شهر، امام حسن (ع) در شب نیمه ماه رمضان سال سوّم هجرت در مدینه تولد یافت. وى نخستین پسرى بود كه خداوند متعال به خانواده على و فاطمه عنایت كرد. رسول اكرم (ص) بلافاصله پس از ولادتش، او را گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. سپس براى او گوسفندى قربانى كرد، سرش را تراشید و هموزن موى سرش – كه یك درم و چیزى افزون بود – نقره به مستمندان داد. پیامبر (ص) دستور داد تا سرش را عطرآگین كنند و از آن هنگام آیین عقیقه و صدقه دادن به هموزن موى سر نوزاد سنت شد. این نوزاد را حسن نام داد و این نام در جاهلیت سابقه نداشت. كنیه او را ابومحمّد نهاد و این تنها كنیه اوست.
پیامبر اعظم (ص) در مورد امام حسن (ع) می‌فرماید:
«هر که دوست دارد سرور جوانان اهل بهشت را ببیند ، حسن بن علی (ع) را بنگرد».[2]
«حسن و حسین پسران من هستند. کسی که به آنان مهر ورزد، مرا دوست داشته است و کسی که به من مهر ورزد، خداوند او را دوست خواهد داشت و کسی که مورد مهر خداوند باشد، او را وارد بهشت می‌کند و کسی که این دو را دشمن دارد، مرا دشمنی ورزیده است و کسی که به من دشمنی کند، خداوند او را دشمن می‌دارد و چنین کسی را خداوند به رو در آتش درآورد».[3]
«هر که خواهان آن است که به دستاویز محکم خدا چنگ زند ـ همان که خداوند از آن در کتابش یاد کرده است ـ باید به علی بن ابی طالب و حسن و حسین مهر ورزد و ولایت آنان را داشته باشد؛ زیرا خدای ـ تبارک و تعالی ـ آن دو را از بالای عرش خود دوست دارد».[4]
«امام حسن گل خوشبو و برگزیده من از دنیاست. همانا این پسرم آقایی است که خداوند به سبب او بین دو گروه از مسلمانان را سازش می‌دهد. خدایا من او را دوست دارم و به دوست‌دار او نیز مهر می‌ورزم».[5]
«بهشت مشتاق چهار تن از خاندان من است که خداوند آنان را دوست دارد و مرا نیز به مهرورزی به آنان فرمان داده است و عبارتند از: علی بن ابی طالب (ع)، حسن (ع)، حسین (ع) و مهدی (عج) و او همان کسی است که عیسی بن مریم (ع) پشت سرش نماز می‌گزارد».[6]
«زمانی حسن بن علی(ع) در آغوش رسول خدا (ص) بود که سربلند نمود و گفت: پدرجان کسی که بعد از رحلت‌تان شما را زیارت کند چه پاداشی دارد؟ فرمود: پسرم کسی که بعد از وفاتم مرا زیارت کند، پاداش او بهشت است. کسی که پدرت را بعد از وفاتش زیارت کند، پاداش او بهشت است. کسی که برادرت را بعد از وفاتش زیارت کند، پاداش او بهشت است و کسی که تو را بعد از وفاتت زیارت کند، پاداش او بهشت است».[7]
رسول اعظم (ص):
حسن از من است و من نیز از اویم. هر که حسن را دوست داشته باشد خدا نیز او را دوست می‌دارد.[8]
امام باقر (ع):
«امام حسین (ع) به لحاظ بزرگ داشت مقام امام حسن (ع) در برابر او سخن نمی‌گفت».[9]
امام صادق (ع):
«پدرم از پدرش برایم روایت کرد که حسن بن علی (ع) در عبادت و زهد و فضیلت سرآمد مردم زمان خود بود. در موسم حج راه را پیاده ـ و بسا که با پای برهنه ـ طی می‌کرد. چون از مرگ و قبر سخن به میان می‌آمد می‌گریست؛ با ذکر حشر و برانگیخته شدن و عبور از صراط می‌گریست؛ هنگامی که از عرض اعمال بر خدای متعال سخن می‌رفت، اشک راه گلویش را می‌گرفت و مدهوش می‌شد؛ هنگامی که برای نماز برمی‌خاست در برابر خدای صاحب عزت و شوکت اندامش می‌لرزید؛ چون از بهشت و جهنم یاد می‌شد مانند مارگزیده به خود می‌پیچید و از خدا بهشت را درخواست می‌کرد و از آتش دوزخ به او پناه می‌برد. همچنین هنگامی که کتاب خدای صاحب عزت و جلال را می‌خواند، هرگاه که به «ای ایمان آورندگان» می‌رسید، می‌فرمود: «آری خدایا آری» همچنان که دیده نشد آن حضرت در تمامی احوال و حالات خود جز به ذکر خدای سبحان مشغول باشد. او راستگوترین مردم و سخنورترین شان بود».[10]
امام صادق (ع):
امام حسن (ع) شبیه‌ترینِ مردم به رسول خدا (ص) در خلقت و آقایی و شرافت و سیره و رفتار بود.[11]
منابع:
[2]. چهل حدیث در فضایل امام حسن (ع)، معاونت فرهنگی وزارت ارشاد اسلامی، 1374، ص 11.
[3]. همان، ص 15.
[4] . همان، ص 30.
[5]. همان، ص 42.
[6]. همان، ص 72.
[7]. همان، صص 21 و 22.
[8]. بحارالانوار، ج 43، ص 306.
[9]. همان، ص 42.
[10]. همان، صص 23 ـ 25.
[11]. شیخ مفید، الارشاد، ج 2، ص 5.
/انتهای پیام/
یک دیدگاه