به گزارش برخوارنیوز، بهاء الدین محمد عاملی مشهور به شیخ بهایی از دانشمندان بنام عهد شاه عباس صفوی است. وی در سال ۹۵۳ هجری قمری در بعلبک متولد شد. در ۱۳ سالگی همراه پدرش به ایران مهاجرت کرد. وی تألیفاتی به فارسی و عربی دارد که مجموعه آنها به ۸۸ کتاب و رساله بالغ می‌شود. از آثار او می‌توان به کشکول، دیوان غزلیات، جامع عباسی (در فقه)، خلاصهالحساب، تشریح الافلاک و دو مثنوی معروف "نان و حلوا" و "شیر و شکر" اشاره کرد.
شیخ بهائی، حکیم عارف، فقیه، ادیب، ریاضیدان و مهندسی برجسته بود و چون از قدرت سخنوری بهر کافی داشت در محافل و مجالس ادبی و سیاسی و علمی طرفداران زیادی را کسب کرد تا آنجا که با توجه به معلومات و محبوبیتش به مقام وزارت منصوب شد.
ملاصدرا، ملامحمد تقی مجلسی اول، محقق سبزواری، ملاحسنعلی تستری، میرزا رفیعا نائینی، سید ماجد بحرانی، ملامحسن فیض کاشانی، ملا محمد صالح مازندرانی و دهها دانشمند و فاضل دیگر از شاگردان شیخ بهایی می باشند.
او در ۱۲ شوال سال ۱۰۳۱ هجری قمری در اصفهان درگذشت و بنابر وصیت خودش جنازه او را به مشهد بردند و در جوار مرقد مطهر حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام جنب موزه آستان قدس و در صحن گوهر شاد دفن کردند.
آثار معماری شیخ بهایی عبارتند از:
– تعیین قبله مسجد امام
– تقسیم آب زاینده رود
– ساخت مسجد چهار باغ به روی لجنزار
– گرمابه شیخ بهائی که تنها با یک شمع کار می‌کرد
– طراحی منارجنبان
– طراحی شهر نجف‌آباد
/انتهای پیام/
یک دیدگاه